وارد مترو می شوم ، دختر بچه ای کنار مادرش ایستاده است و دارد با نگاهش مرا تعقیب می کند، نگاهش سرشار از سوال های کنجکاوانه است؛ شاید تفاوت پوشش من و مادرش برای او ایجاد سوال کرده باشد. به او لبخند می زنم و او هم به من. نزدیکتر که می شوم، به او سلام می کنم و او هم به من. آخر در دنیای من ، محبت تعریف شده است، آن هم با استدلال.

قطار به حرکت می افتد و من به دنبال تکیه گاهی برای ایستادن هستم، با تغییر شتاب قطار تعادلم را از دست می دهم و ناخودآگاه به خانمی که کنار من ایستاده، تنه می زنم، او مرا نگاه می کند و من که خیلی شرمنده شده ام، از او معذرت می خواهم و سعی می کنم به او نشان بدهم که از اینکه برایش مزاحمت ایجاد کردم، متاسفم. آخر در دنیای من حقوق دیگران تعریف شده است، آن هم با استدلال.

بعد از چند ایستگاه ، بالاخره یک جا خالی می شود و من که از ایستادن و شلوغیِ روز خسته ام، به سرعت خودم را به صندلی می رسانم و همینکه می نشینم، خانم مسنی وارد قطار می شود. بی تردید از جایم بلند می شوم و از او خواهش می کنم که آنجا بنشیند. آخر در دنیای من احترام به بزرگ ترها تعریف شده است، آن هم با استدلال.

بالاخره به مقصد می رسم؛ آماده می شوم برای پیاده شدن، رویم را محکم می گیرم و سرم را پایین می اندازم و از قطار خارج می شوم. آخر در دنیای من حرمت نگاه به نامحرم تعریف شده است، آن هم با استدلال.

دنیای من دنیای تفاوت ها، خوبی ها، خط قرمزها، تکلیف ها و محدودیت هاست آن هم با استدلال.

دنیایی که به من آرامش می دهد، چون برای من هم تعریفی دارد، تعریفی که به من شخصیت می دهد. آن هم با استدلال.

در دنیای من همه چیز تعریفی دارد، آن هم با استدلال. زندگیِ من هدفمند است و من در آن دنیا احساس بزرگی می کنم.

دنیای من بزرگ است با تمام محدودیت هایش. زیباست با تمام خط قرمزهایش.

من این دنیا را برای خود تعریف کرده ام. دنیایی که حول یک نقطه می چرخد و همه در تلاش و تکاپو برای رسیدن به آن نقطه هستند. دنیای زیبا و بزرگ من «او»یی دارد که چونی ندارد.

دنیای مجازیِ من هم تعریف مشابهی از دنیای واقعی ام دارد، چون «او» را در آنجا هم دارم. همان «او»یی که تعریف ها را برای من تعریف کرده است. تعریف هایی که به من احساس شخصیت و بزرگی می دهد و اجازه نمی دهد هر چیزی را بنویسم و هرجایی بروم و هر طور که خواستم با هر کسی صحبت کنم. تعریف هایی که خط قرمز دارد آن هم با استدلال.

«او» برایم بس است و دنیاهایم با «او»ست که زیباست...